Terwijl er op 21 juli diverse feestelijkheden waren in België, kozen wij voor de feestelijkheden in Duitsland. In Keulen was het namelijk op 21 en 22 juli de achtste editie van Amphifestival.

Amphifest is een tweedaags festival dat een brede waaier aan muziek aanbiedt. Dit festival wordt georganiseerd in Duitsland en dat op een wel zeer mooie locatie. De Tanzbrunnen ligt in het Rheinpark en het festival zelf is op een groot plein middenin deze mooie omgeving.

In de eerste plaats biedt Amphifest je veel muziek aan maar daarnaast kan je in het theater ook lezingen en voorstellingen bijwonen. De optredens zelf zijn op het hoofdpodium en in het Staatenhaus.

Samen met iemand die absoluut geen band heeft met gothic of de diverse muziekstijlen die er passeerden ging ik richting Keulen. Na een nachtje letterlijk in de koffer gedoken te zijn, was het tijd voor onze eerste dag op Amphifest.

Bij de ingang van Amphifest heb je dan het gevoel alsof je voor de poorten van een pretpark staat. Een gevoel dat niet weggaat als je de fontein ziet waar in het midden de stand van Xtrax (een grote sponsor van dit festival) opgesteld staat.

De eerste band die we zagen was het welgekende Eisenfunk. Het trio van Eisenfunk heeft hier in België alvast heel wat faam verworven door hun ietwat speciale nummers. Niet alleen omdat de muziek zeer dansbaar is maar ook omwille van de bekende gamegeluidjes. Het was dan ook geen verrassing dat mijn metgezel (die wel een band heeft met gamen) deze band wel goed vond. Eisenfunk deed het zeker niet slecht en, geloof het of niet, het geluid in het grote Staatenhaus zat goed! Alle bekende nummers kwamen aan bod waaronder Schmerzfrequens, Space Invaders en het welbekende Pong.

Ook dit jaar wou ik het duo van X-RX een kans geven. Het voorbije jaar was dit een niet zo geweldig optreden maar mits ik zo dol ben op enkele nummers wou ik het er toch nog eens op wagen. Ik was eraan voor de moeite want ook dit optreden vond ik niet zo geweldig. X-RX is zeer leuk tijdens feestjes maar live slagen ze er niet in om mij te boeien.

Seabound, de band die ik leerde kennen door wijlen de Moonlight (de winkel waar ik mijn eerste CD’s binnen dit genre kocht). Ik had er naar uitgekeken maar live was het toch allemaal een beetje zwakker dan verwacht.

Na Seabound was het tijd om het festivalterrein verder te ontdekken en een stukje mee te pikken van Corvus Corax. Corvus Corax moet zowat de vreemde eend in bijt geweest zijn. Met de folky muziek stond de band lijnrecht tegenover de zware beats die we eerder door onze oren lieten weergalmen.

Het weekend van 21 en 22 juli was nog eens een weekend waar de zon meermaals haar stralen liet voelen. Ideaal voor dagje strand! En strand ontbreekt ook niet op Amphifest! Zand, ligzetels, palmbomen,… wat moet je meer hebben om je volledig in vakantiestemming te wanen?

Om 17u20 was het tijd voor [:SITD:]. De band waarvoor ik in de eerste plaats naar Amphifest wou. Een van de weinigen die ik nog nooit live had mogen aanschouwen en het hoogtepunt moest worden van dit festival. Niets was minder waar. Dit werd een teleurstelling. Zo’n teleurstelling dat ik het volledige optreden niet gezien heb. Misschien dat het achteraf beter werd maar mij hebben ze alvast niet kunnen overtuigen.

De Oostenrijkers van Nachtmahr heb ik dit festivalseizoen meermaals gezien en ik blijf ze leuk vinden. Deze mannen en vrouwen in uniform slagen er steeds weer in om je in een volledige feeststemming te brengen. Ze doen het steeds weer op dezelfde manier en nummers zoals Katharsis, Tanzdiktator, mein name en Feuer Frei passeren de revue.

Nachtmahr was voor ons een waardige afsluiter al pikten we ook nog een stukje van The Sisters en Apopatygma Berzerk mee. Ondanks het feit dat ik de Sisters geweldig op plaat vind, slagen ze er niet in om live te boeien. Sommige bands mogen misschien wel eens aan hun pensioen gaan denken.

Na een tweetal nachtjes in de koffer te slapen was het op zondag wel genoeg geweest. Helemaal gekraakt begon de tweede dag een beetje later dan voorzien. Ondanks het feit dat het niet meer Cool is om naar Rammstein te luisteren, lees dit niet al te letterlijk, slaagde ik er nog steeds in om tijdens Stahlzeit alle Rammstein-covers mee te brullen. Zeer leuk moment!

Met The Crüxshadows begon voor ons de festivaldag. Samen met twee danseresjes hadden zij het podium ingepalmd en brachten een wervelende show. De aanstekelijke muziek bracht je zeker in verleiding voor een dansmove. De zanger was in form want naast het podium besloot hij om hogere regionen op te zoeken en klom hij via de ijzeren stelling omhoog. Veel show en goede muziek! The Crüxshadows heeft alvast een goede indruk nagelaten. Al moet ik wel toegeven dat we het volledige optreden niet gezien hebben. Mits ik ook een stukje van Eklipse wou zien. Dit viertal moet zowat de vrouwelijke versie zijn van Apocalytica. Al spelen zijn geen covers van Metallica maar van diverse populaire artiesten (Lady Gaga, Linkin Park, ...). Ook deze mooie vrouwen houden hun aan snaarinstrumenten, al kiezen drie van de vier meisjes voor een iets wat kleiner model... de viool. De eerste momenten is het wat wennen maar achteraf gezien klinken al die nummers waar ik normaal gezien niet van hou zoveel mooier.

Blutengel moet zowat de groep zijn waar iedereen wel al eens van gehoord heeft. Blutengel werd opgericht door de charismatische Chris Pohl die naast Blutengel nog een resem andere projecten achter zijn naam heeft staan. Blutengel staat bekend om de show die ze geven tijdens optredens. Iets wat ook hier niet ontbrak mits ze voor ieder nummer een act hadden voorbereid. Iets wat zeker gewaardeerd werd door mijn compagnon. Dit was het allereerste optreden waar hij meer plezier aan beleefde dan ikzelf (wat hoogst waarschijnlijk kwam door de al dan niet geklede danseressen). Muzikaal zat het ook goed en wederom viel het geluid mee. Ik moet hier wel nog in vermelden dat het Duitse accent van Chris Pohl in de Engelstalige teksten nog steeds niet verdwenen is. Nog een klein minpuntje was ook de locatie. Misschien was het allemaal beter overgekomen moesten ze niet in de blakende zon maar in een donkere omgeving hebben kunnen optreden.

Na Blutengel moest er gekozen worden tussen And One en Combichrist. Mits ik Combichrist al meermaals zag en deze ook nog op Summer Darkness stonden, koos ik voor de eerste optie. And One blijft een geweldige groep en een waardige afsluiter op de mainstage. Vooral tijdens Military Fashion Show ging dit hartje sneller slaan en werd er luidkeels meegezongen!

Amphifestival is leuk geweest en volgend jaar ga ik zeker terug. De namen die bekend gemaakt werden zijn alvast veelbelovend! Ook wil ik hier nog een dankwoordje aan de organisatie vermelden mits zij ons ontzettend goed verwelkomd hebben en het beste voor hun festivalgangers willen. Daarvoor een dikke bedankt!