Van 24 tot 28 mei werd weer de grootste gothic meeting gehouden in Leipzig. Wave Gotik Treffen is een evenement dat wij als Darkview niet mochten missen. Dit is het festival voor iedereen die op welke manier dan ook wat sympathie heeft voor het “gothic-wereldje”.

Buiten de vele optredens zijn er nog zoveel andere dingen te doen en te bekijken. Ondanks het feit dat de optredens pas ’s avonds beginnen, heb je overdag tijd te kort om alles te doen. WGT is ook geen “gewoon” muziekfestival mits er hier zoveel andere dingen bijkomen en je niet vast hangt aan die ene festivalweide. Het is dan ook niet mogelijk om alle bands te zien mits zij op zoveel diverse locaties spelen. En ik kan u verzekeren dat Leipzig geen klein stadje is. Je moet dus op voorhand een keuze gaan maken want anders dan cross je overal naartoe en zie je eigenlijk niets. Mits de Agra een soort van hoofdpodium was, hebben we ons vooral tot deze beperkt.

VRIJDAG
Voor we naar de optredens gingen kijken trokken we naar de Victoriaanse picknick. Het voorbije jaar vonden we de Victoriaanse picknick niet maar nu we al een beetje ingeburgerd zijn lukte het ons wel. Ik ben blij dat ik de Victoriaanse picknick meemaakte al was het wel jammer dat er een groot deel van de bezoekers zich niet aan de kledingsvoorwaarden hielden. Het leek één grote fotoset waar de meest opvallende creaties uitvoerig werden gefotografeerd.

In de Agra kregen de meeste grote genres hun dag. Op Vrijdag was het de hoogdag voor zij die liever richting de Duitstalige rock gaan. Jammer genoeg was het op vrijdag niet zo geweldig in de Agra hall mits de meeste groepen geteisterd werden door een slecht geluid.

De dag begon met het folky Tanzwut. Ondanks het feit dat Tanzwut zo’n groep is die je weinig kan kwalijk nemen, deden ze het niet zo geweldig. Niet alleen omdat er muzikaal niet zoveel variatie in zat maar ook omdat ze, ondanks de happy muziek, hun publiek niet volledig meekregen. Het was leuk om mee te beginnen maar zeker geen hoogvlieger. Naar Clan Of Xymox had ik enorm uitgekeken. Ik hoopte dat dit een mooie start mocht worden maar jammer genoeg werden zij ook geteisterd door een slecht geluid. De beats stonden veel te luid en de meeste melodie ging verloren. Eisbrecher mocht deze dag afsluiten en deed dit in ware Eisbrecherstijl.

Zaterdag was het de dag voor iedereen die wat meer richting electro uit wil gaan. Namen als Grendel, Terrolokaust, Aesthetic Perfection, Funker Vogt en Combichrist.

Grendel mocht deze dag openen en ook zij werden weer door een slecht geluid geteisterd. Ondanks het feit dat ik een grote fan ben van hun muziek herkende ik de nummers amper en als ik ze al herkende kwam dat vooral door de tekst. Ook Funker Vogt werd geteisterd door een slechte installatie. Bij hen viel op een bepaald moment zelfs de micro uit. De headliner van de dag was Combichrist. Een groep die onwaarschijnlijk een van de meeste bekende groepen moet zijn binnen dit genre. Je moet niet veel van industrial kennen om deze band te kennen. Persoonlijk vind ik Combichrist live minder dan als je ze op feestjes/CD hoort. Live komt het wat chaotisch over.

Ondanks het feit dat we meestal naar optredens in de Agra gingen, was er zo’n band waar we de verplaatsing wel voor over hadden. Ze speelden niet zo ver van de Agra Halle en het is altijd fijn om Nachtmahr terug te zien! Voor Nachtmahr had ik mooi op voorhand een goede plaats uitgekozen omdat het volk maar bleef toestromen. Nachtmahr begon en deed dat naar goede gewoonte weer heel goed! Blijkbaar zijn de Oostenrijkers van Nachtmahr ook heel populair in Duitsland. Terwijl ik daar binnen stond te zweten tussen de massa, bleek er buiten een meterslange (of kilometerslange) wacht rij buiten te staan. Tijdens onze eigen Sonar viel dit beter mee maar Sonar maakt dan ook geen muziek voor doetjes (wat we van Dirk Ivens wel gewoon zijn). Tijdens het wachten na Nachtmahr spraken we met een groepje Engelsen die speciaal voor Sonar naar Leipzig waren afgezakt.

Eenmaal terug in de Agra hall, was het tijd voor Diary Of Dreams. Diary Of Dreams, de band rond Adrian Hates, is een Duitse band die aangename rock/darkwave maakt. Adrian Hates is zowat het brein van deze “band” en heeft vooral een ontzettend mooie stem. Zowel op CD als live kan hij prachtig zingen.

Op zondag was er ook een middernachtspecial met Peter Heppner (en band). Peter Heppner is beter bekend als de zanger van Wolfsheim. Ik moet toegeven dat ik nog niet veel muziek van hem hoorde… en de nummers die ik al hoorde, waren nog niet volledig tot mij doorgedrongen. Hier bracht dit optreden zeker verandering in, want tot op heden blijven zijn nummers in mijn hoofd rondspoken. Jammer genoeg was het veel te laat om zijn optreden volledig uit te kijken en riep mijn slaapzak mij. Maar met dit optreden heeft deze Peter heeft alvast een stukje van mijn hart veroverd…

Niet ver van de Agra was er ook een volledig heidens dorp opgesteld. In dit dorp kon je de hele dag door naar diverse medieval en folk bands luisteren. Dit moet zowat het gezelligste plekje van heel WGT zijn. De sfeer die er hangt is uitzonderlijk warm en je waant je er weer in den tijd. Het enige jammere dit jaar was, dat het er iets te druk was.

Op ieder festival is er zo een groep die het hoogtepunt van je festival wordt. De afsluiter van maandag werd dat hoogtepunt. Dit maal mag Agonoize deze achter zijn naam zetten. Zoals we van hen gewoon zijn, kregen we naast muziek ook en deftige portie show. Zo werd er een meisje gekruisigd waarvan het bloed, via een kraantje werd afgetapt en opgedronken. Daarnaast sneed de zanger natuurlijk ook weer zijn polsen open om het bloed over het publiek te laten vliegen. Na het optreden werd dan ook snel duidelijk dat onze Nederlandse buurmeisjes van het voorbije jaar ook tijdens Agonoize vooraan stonden…

Naast muziek is het mij ook weer opgevallen dat WGT voor sommige mensen draait rond opvallen (zowel negatief als positief). Op WGT zie je de meest originele creaties rondlopen. Ik denk dat er heel wat WGT-gangers maanden op voorhand hun beste outfit aan het samenstellen en kiezen zijn. Je ziet er de mooiste creaties binnen de verschillende subgenres.

Op WGT zijn er geen grenzen. Daar mag je origineel zijn en daar mag je opvallen. Het moet niet maar je mag… Je mag anders zijn dan de anderen. Het is iets wat normaal zou moeten zijn maar ervaring heeft mij geleerd dat je ook binnen het gothicwereldje moet oppassen. In Duitsland staan de mensen er precies meer voor open. Wat je er ook draagt, je hoort erbij… En eigenlijk kunnen we er hier in België nog veel van leren (niet alleen mensen buiten maar ook binnen de scene…).

Alleen om die reden ga ik al graag naar WGT. Het voelt aan als één grote meeting en eenmaal je er bent toegekomen, voel je je meteen thuis. De meeste mensen zijn er ook heel vriendelijk en je vindt er snel iemand om mee te praten.

Hoe geweldig is het als je je volledig mag laten gaan en kan dragen wat je wil?

Ondanks dat ik naar een blij weerzien met mijn bed en kamer uitkeek, ga ik WGT missen. Van die open wereld waar alles kan en je vooral geen last van stress hebt. WGT is een verslaving en eenmaal je ervan geproefd hebt, wil je steeds weer terug gaan (wat er ook op de affiche staat).