Gepakt en gezakt, met een uitzonderlijk goed humeur en een feeststemming om U tegen te zeggen, vertrokken we zondagochtend omstreeks 4u richting Tolmin, Slovenië. De werkelijke afstand naar het MetalDays festival bedraagt zo’n 1200 kilometer, maar uit ervaring van de afgelopen jaren wist ondertekende dat er méér dan de door de GPS voorspelde twaalf uur nodig zijn om deze route af te leggen.
Maar aangezien het festival dit meer dan waard is, keren we steeds weer terug. Na een luttele achttien uur op Europese snelwegen en in dito restaurants te hebben doorgebracht, geplaagd door regen, file en wegenbouwwerken bereikten we uiteindelijk omstreeks 22u de gezellige campingweide. De feeststemming was al alomtegenwoordig, en we haastten ons dan ook naar het strand om de eerste, gerenommeerde beach party van het jaar mee te maken.
Het feestje was een leuke ontspanning na de toch wel vermoeiende rit, en het was al een leuk weerzien met een paar mensen van vorige edities.
maandag
De dag erna tokkelde de regen op het zeildoek van de tent me wakker, iets dat me vrij vreemd is in het zonnige en warme Slovenië. De vorige jaren heb ik welgeteld één regenbui meegemaakt. Het bleef echter niet bij regen: al snel werd er ook een krachtige wind bijgetoverd en veranderde het getokkel in slagregen. Gelukkig vertoefde ik op dat eigenste moment in één van de gezellige eethuisjes in Tolmin, waar een heerlijke artisanale én goedkope pizza me gezelschap hield. Uiteraard gaat ook de hardste regen ooit wel eens over, dus na een tijdje verscheen er zowaar weer een zonnetje aan de hemel. Tegen de tijd dat de eerste band die voor mij op het programma stond was aangebroken, was het alweer heerlijk zonnebaden. ALCEST was voor mij het eerste optreden van de muzikale vijfdaagse en stond geprogrammeerd voor 18:30 op de mainstage. Mijns inziens is deze net iets te groot voor een intieme band als deze, maar aangezien ze steeds een groot publiek lokken zal men hen hier gezet hebben. De Fransen speelden goed, strak, bouwden lekker hun atmosfeer op vanaf nummer één en hadden het publiek met een vingerknip mee. Ik vind ze nog steeds erg goed live, maar persoonlijk mis ik het eerdere werk, waarin er meer uptempo werd gespeeld en de ge-wel-di-ge scream van frontman Neige nog niet naar de vergeetput was verdoemd. Na Alcest de beurt aan de Noren van HELLHEIM, die ons vergastten op een lekker potje Noorse Black metal. Vrij veel volk voor hen aan de second stage, en een perfecte setting met de bomen rondom om. Leuk einde, met een cover van Bathory en Taake’s Hoest die een gastpartijtje kwam meezingen. Het geluid op de second stage was zoals de voorgaande jaren uitstekend, dit optreden was dan ook een toonbeeld. Hellheim overlapte met GRAVE maar ik hoorde links en rechts wel dat het gekeurd en goed bevonden was. Aangezien het stilaan frisser werd, werd er even van garderobe gewisseld en waren we klaar om de nacht in te duiken. De Finnen van CHILDREN OF BODOM speelden geamuseerd, vol energie en strak. Een leuke verrassing was TURNING GOLLEM, die op het tweede podium speelden. Een leuke mix van avant-garde metal, met wat elektronica en een erg leuke vibe. ik ben erg benieuwd meer van hen te horen en zien. De headliner voor die avond was OPETH, dat ons trakteerde op een uurtje heerlijk zeemzoete melancholie, afgewisseld met sterke en diepe grunts en snelle stukken, met een halve stand-up comedy show erdoor heen, met dank aan frontman Michael Ackerfield. Na hen sloten IMMOLATION de second stage af, maar aangezien ik me daar niet echt voor interesseer ging het richting strand waar de eerste echte beach party van start ging, en tot in de vroege uurtjes duurde.
DINSDAG
Dag twee brak laat tegen de middag aan, aangezien het vorige feestje net iets later duurde dan effectief gepland. Geen nood, na een ochtendwandelingetje zaten we alweer verzameld op een gezellig terrasje, klaar voor een heerlijke betaalbare brunch. Tussendoor even naar de supermarkt in het dorpje om een voorraad Lasko in te slaan, en nog wat lekkers om te knabbelen. De douches in het VIP gedeelte boden mijn pas gewassen haren bescherming tegen de zoveelste harde regenbui, en toen ik opgedroogd en gekamd was ging het richting wei, waar de heren van OBITUARY de main stage deden daveren. Strakke set, vol energie en met overtuiging. Zweedse oldskool death op z’n best! Ondertussen waren we een hoop oude en nieuwe vrienden tegengekomen in de vorm van Israëliërs, Zweden en Slovenen. Altijd een leuk weerzien en een ideale manier om nieuwe mensen te leren kennen. Weer een reden om van dit festival te houden. We vertoefden goed in de grote biertent, van waaruit je een goed zicht hebt op het hoofdpodium. De eerste teleurstelling van de week kwam er met BORKNAGAR , een band waar ik naar had uitgekeken. Muzikaal ging het allemaal nog wel, maar de zang ging met momenten zo hard vals de mist in dat het een beetje droef werd. Een stukje MANILLA ROAD dan maar. Ik had de avond ervoor met de heren een gezellig onderonsje gehad in het VIP gedeelte, en ze brachten een set zoals ze ook echt zijn: gezapig, vrolijk, lekker sludgy en altijd in voor een grap. Daarna weer verkast naar het hoofdpodium, alwaar SATYRICON, zoals steeds, niks teleurstelde. De setlist die ik enkele maanden geleden in Antwerpen mocht aanschouwen was echter niet overgenomen, dus geen oude nummers zoals Hvite Krists Död, maar wel gewoon een standaard voorstelling, goed, strak en stevig. VADER sloot het kleine podium af op Poolse wijze: blazen, zonder deuken, botsend en beukend. Niks op aan te merken, maar aangezien de hoeveelheid heerlijke Sex on The Beach cocktails z’n tol begon te eisen ben ik voor het einde van de set tentwaarts gekeerd voor een tijdje rust.
Woensdag
De eerste en enige dag met standvastig mooi weer brak aan met duizenden zonnestralen, glurend over de prachtige Soča vallei. Vandaag was het muzikale programma aan de magere kant, dus dacht ik wat tijd te besteden aan één van de andere culturele aanbiedingen van het festival. De fototentoonstelling, die terugblikte op de voorbije jaren leek me wel wat. Deze vond plaats in het museum van Tolmin, in het midden van het centrale plein. Spijtig genoeg was het betalend én uiteindelijk werden vele foto’s gewoon getoond door middel van uitvergrote versies op billboards langs de weg. Ook in het persboekje over de tentoonstelling stond een mooie verzameling, gerangschikt per fotograaf. Alleszins een mooi initiatief.
Tegen de tijd dat SALTATIO MORTIS hun vrolijke deuntjes voor een publiek van vooral Duitsers riedelden, trok ik richting second stage, om één van de laatst toegevoegde bands te bewonderen. FORGOTTEN TOMB was een hoogtepunt op mijn agenda. En ze stelden allesbehalve teleur. Vanaf moment één zaten ze er gewoon op, muzikaal zowel als qua sfeer. Het publiek was mee (de schare meerwaardezoekers werd steeds groter) en de setlist was voortreffelijk gekozen. De Italianen brachten hun depressive black metal met verve, en vormden voor mij één van de beste optredens van deze editie. Lang leve de persoon die deze helden nog aan de affiche heeft toegevoegd. Na deze donker duistere drie kwartier terug naar Main, waar AMORPHIS bezig was, aan iets waar ze goed in zijn: een sterk concert neerzetten. Zoals vanouds een leuke keuze aan nummers, sterk gitaarspel en een indrukwekkend stemmenpalet van frontman Tomi Joutsen. Tussendoor speelde ASPHYX wat me minder zegt na hun passage op een festival een paar jaar geleden, en daarna VOLBEAT, waarbij ik wijselijk de rust en de geneugten van het strand opzocht. Velen waren er blijkbaar aan voor de moeite, want al na nummer 6 op de setlist moest de band ze met stille trom verdwijnen aangezien de stem van de zanger opgeslokt was door een zonderlinge berggeest. Geen Volbeat dus. Een stukje POSSESSED gaat er ook altijd wel in. Er was veel volk aan de second stage, en dit sloot een mooie en leuke dag perfect af.
Donderdag
Moeizaam, en met een zekere stijfheid in lijf en leden werd ik wakker voor dag 4. Stilaan begon de vermoeidheid toch wel wat toe te slaan, zeker als je rekening houdt met het feit dat de 24/24 beach party door mij steeds gefrequenteerd werd. Vandaag was het enige echt interessante INQUISITION, die ik bij hun doortocht in Antwerpen een paar maand geleden spijtig genoeg gemist had. Erg benieuwd naar wat dit duo live presteert! Voorts MOONSORROW die altijd leuk zijn live. En misschien een paar nummertjes MEGADETH , al wordt dat gauw saai. Eerst met een cocktailtje naar MOONSORROW van op het VIP balkon, waar je een mooi uitzicht hebt. De laatste keer dat ik de Finnen aan het werk zag was Rock Harz 2012, en toen waren ze zo bevangen door de drank dat ze, bij pogingen in hun handen te klappen, er steeds naast klapten. Dit was deze keer niet het geval, maar wel stonden ze er enigszins ongeïnteresseerd bij, en leek het een beetje op een op automatische piloot afgerammelde set. Nummers van verschillende platen passeerden de revue, alsook het onvermijdelijke Kivenkantaja. Na deze Scandinavische doortocht op weg naar nog iets ijskouders: de heren van INQUISITION waren al stevig bezig op de gezellige second stage. Verrassend veel volk toch wel; ik dacht dat hun niet echt toegankelijke muziek niet zo veel volgers zou hebben op dit festival. Ze speelden snel, strak en volgens hun geheel eigen geluid. Héérlijke band, als je dit geluid kan tevoorschijn toveren met slechts één gitaar, een drum en een stem, dan ben je van een bijzonder hoog allooi . Aangezien de entourage van MEGADETH zonodig de helft van het VIP gedeelte én het balkon moest reserveren, alwaar in hoog tempo flessen whiskey en champagne naartoe werden getransporteerd, was mijn interesse in de headliner heel erg tanend. Op naar het strand dan maar, voor weer een spetterende vuurshow, gevolgd door de dagelijkse striptease act en dan een nacht vol met muziek, drank en vertier!
Vrijdag
Als men zegt dat de tijd snel gaat, heeft men nog nooit een week doorgebracht op MetalDays. Door één of andere bizarre speling van het lot gaat de tijd hier exponentieel nog sneller, en daardoor ben ik verbaasd (en een beetje droef) dat het alweer vrijdag is, en daarmee de allerlaatste dag van het festival zijn intrede doet. Maar niet getreurd, we hebben immers nog een 24 uur de tijd om ervan te genieten. Na een laatste keer van de overheerlijke Soča pizza gegeten te hebben in het centrum, haast ik me naar de second stage, voor de Slovenen van CONDEMNATIO CRISTI. Aangekomen blijkt alles wat opgeschoven te zijn, want de Oostenrijkers van DEAD TERRITORY zijn nog volop het beste van zichzelf aan het geven. Ze zijn best wel groovy, deze jongen snaken, en staan met overduidelijk veel overgave op het podium. Mits een iets strakker spel en een meer professionele uitstraling wordt dat best nog wel wat! Condemnatio Cristi soundcheckt in de regen, en de plastic beschermhoezen worden allerijl weer over de monitors gespannen. Ik zoek een droog plekje op onder bomen. Al van in het begin van de set zitten er een hoop dingen mis. De symfonische black metal klinkt als een rommeltje, er is geen orkestratie te horen, de vocalen zijn er soms wel en soms niet, dan weer te luid en dan weer te stil. De band wordt er zelf zenuwachtig van, en probeert meermaals alles recht te trekken, maar tevergeefs. Ondanks alle tegenslag blijven ze zichzelf wel een professionele houding aanmeten en komen ze steeds goed over. Na een goede 25 minuten maakt frontman Denis er een eind aan, door simpelweg de set in te korten en het optreden af te blazen. Spijtig, want mits een goed geluid is dit een héél sterke band. Het volgende hoogtepunt komt er met MY DYING BRIDE. Ondertussen ook wel weer een viertal jaar geleden, toen ik ze aan het werk zag op Hellfest en Summer Breeze 2010. Ik had een beetje angst dat de focus zou liggen op hun laatste album. Mijn angst was volledig ongegrond. Vanaf nummer één wist ik het: dit werd een enkel ritje naar de krochten van mijn herinneringen ende dagen! She is the Dark, from darkest skies, catherine blake, the cry of mankind, Turn loose the swans … Olskoolness much? Met mij dacht de volledige wei er ook zo over, ons na het optreden volledig murw en in extase achterlatend. Onze landgenoten van LENG TCH’E speelden overlappend met My Dying Bride en heb ik dus niet met een bezoek kunnen vereren. Daarna nog op de planning: Suffocation, Heaven Shall Burn en Sabaton. Allemaal geen spek voor mijn bek, dus ben ik een mooie avondwandeling gaan maken over het mooie VIP terrein, omgeven door dalen en bergen en me met een laatste cocktail op het strand neergevlijd. Daar kom je altijd veel bekenden tegen, en zo was de tijd snel daar om TIAMAT te gaan beluisteren. Ik was erg benieuwd naar deze grootmeesters uit vroeger tijden. Door de jaren heen hebben ze een fikse stijlverandering ondergaan, van grondleggers van death/doom metal naar eerder psychydelische post rock/metal. Wel, laat ik daar nou net een grote fan van zijn. Meeslepen deden ze ons, in hun donkere waas van melancholie en zeemzoeterig geklaag, allemaal omfloerst door de zonnebril op de neus. Een héérlijke, echt waardige afsluiter, na dat posergroepje uit Zweden.
MetalDays, u was weer geweldig grandioos en geniaal, tot volgend jaar!
