Het was eindelijk zo ver, de eerste editie van Antwerp Metal Fest.
Na wat moeite met het vinden van een parkeerplaats kunnen we eindelijk onze tickets omruilen voor een mooi bandje.

Toen we binnenkwamen was de eerste band al reeds aan het spelen op het indoor stage. Verder rondkijkend valt het ons op dat het festival klein en gezellig is gehouden. De merchandise tent is wel vrij groot uitgevallen in vergelijking met de standjes en kraampjes die erin zijn ondergebracht. Dit had potentieel iets efficienter gekunnen. Daarnaast had men tevens de nodige ruimte voorzien om liters bier en hopen burgers te kunnen bestellen. Een plus is wel dat men direct ook aan vegetariers heeft gedacht.

De eerste band die het mainstage mag inzegenen is Black Swarm. Als winnaar van de publieksprijs in de Antwerp Metal Fest Contest kan men toch spreken dat deze Antwerpse heren de voorkeur genieten van een deel van het publiek.
Omdat er nog niet veel festivalgangers aanwezig waren stond er slechts een kleine groep tegen de hekken. Dit liet de zanger toe om van het podium te klimmen en de rest van het optreden pal in het midden van het publiek verder te zetten. Wederom een indicatie van de kleinschaligheid van het festival. En eigenlijk ziet men dit niet zo veel meer. Een aangename verfrissing.

De 2 volgende bands Moker en Raketkanon op mainstage hebben we ook gade geslagen.

Op naar het indoor stage voor een optreden van Grow Below met zanger Matthias(meegedaan aan The Voice). Wat hierbij opviel is hoe absurt klein het daarbinnen was. Hier kon met moeite 50 man binnen. Wie pech had moest het optreden buiten aanschouwen. Wat dit wel mogelijk maakte was een heel intiem optreden omdat band en publiek letterlijk een voetstap van elkaar waren verwijderd. Geen hekken, enkel een kleine verhoging als podium. Dit kwam eigenlijk heel goed uit met de set die Grow Below neerzette. Een portie aardig stevige post metal afgewisseld met rustige intieme songs gaf het geheel zowel dieptegang als power. Al duurde de set een half uur, Toch leek het langer, omdat de songs zich niet in ijltempo opvolgden. Matthias maakte hier zelf een speling op en zei dat elk van hun songs langer dan gemiddeld waren. Dit nam de snelheid wat weg maar maakte plaats voor een diepere ervaring!

Dan na het bestellen van wat maagvulling op naar de ruige bonken van In Quest. Deze Antwerpse Metallegenden gaan al heel wat jaren mee en zijn de vaandeldragers van de Belgische scene. Keiharde bonecrushing tech death-metal dendert als een pletwals over de wei en laat mensen die dachten rustig hun bakje friet op te eten geen moment met rust. Menig metalhead ziet zich toch genoodzaakt hun nekspieren in te spannen en tegelijk horns up te houden als ze snel die laatste friet doorslikken.

Om 8 uur 's avonds is het tijd voor wat lekker ouderwetse anarchistische punk van Belgium Asociality. Deze heren gaan al minstens even lang mee als de oude punkers van De Heideroosjes. En maken zelfs al langer muzikale statements dan een heel aantal festivalgangers die minder lang op deze aardkluit rondlopen. Ondanks dat kunnen ze nog wel degelijk een ouderwets feestje brouwen waar iedereen zin in heeft! Met nummers als Bompa Punk, Morregen en Vodka dendert er een echo simultaan uit honderden kelen. Tegelijk laten punkers, metalheads, rockers en hanenkammen zich niet onberoerd in een vrolijke moshpit waar men zelfs inhaak rondedansjes doet, een variant op de french can-can, en zelfs een polonaise kan eraf! Met andere woorden, de wei stond op zijn kop.

Vanuit het Amerikaanse Detroit kwam Death Before Dishonor het podium onveilig maken. En dat is geen understatement. Verschroeiende metalcore op amerikaanse wijze deed de (relatief kleine groep)aanwezige Corefreaks compleet uit hun dak gaan. Het was een opvallende wissel van fuifbeesten. Ditkeer ging het er iets minder jolig aan toe aangezien de mosh een heel stuk agressiever en ruiger werd. Met een occasionele beatdown uitbarsting. We hebben eigenhandig gezien hoe een meisje eerst een vuistslag kreeg en daarna een stevige trap in de maag. Dit deed een klein gevechtje ontstaan. Op het podium loste men de ene na de andere goeie song op het publiek. En de band had er duidelijk zin in. Even kwam de leadsinger zelfs frontstage, vlak voor het publiek. Al kwamen tijdens dit optreden wel enkele kinderziekten van AMF naar boven. Maw, de meer dan povere security. Er stond maar 2 man en de hekken waren eenvoudige onverankerde dranghekken. Verre van geschikt om een onstuimige bende in toom te houden. Met regelmaat beklommen mensen het podium omdat langs 1 kant de hekken nog slechts een halve meter van het podium stonden. Crowdsurfen, stagediven, stagewalken en zelfs stagediven met de voeten vooruit. Ik hield mijn hart bij momenten vast.

De laatste band van de dag was de roemruchte Diablo Boulevard van Alex Agnew. Met de gemoederen stevig opgehitst door Death Before Dishonor kan dit niet anders dan een groots feestje worden. De band komt het podium op en na een korte speech gaat Alex van start door direct te vragen voor een circlepit. En die aanpak valt in goede smaak. Het feest is begonnen. Songs als Builders of Empires, Saint of Killers, The Fallen en Forsaken zijn klassiekers ondertussen. En niemand blijft er stil op staan. Hoe verder het optreden vordert, hoe zotter men wordt. Net zoals vorige optredens zijn er massaal veel crowdsurfers. En men lijkt toch iets geleerd te hebben van de passage van de  Amerikanen. Er zijn een 4 à 5 man om de surfers op te vangen, en de hekken zijn terug goed geplaatst. Maar het publiek word regelmatig opgehitst door Alex en zijn companen. Halverwege naar het einde toe gebeurd het gevreesde. Iemand van de security heeft een crowdsurfer niet goed vast of totaal gemist. En de persoon beland op zijn hoofd op de grond. Men heeft direct door dat het ernstig is want hij blijft op de grond liggen. Nagenoeg onmiddelijk heeft Alex het optreden stilgelegd en is polshoogte gaan nemen vanop het podium. Dit heeft zo'n tien minuten geduurd totdat uiteindelijk de ambulance aankwam.  Na ongeveer een kwartier kon Diablo Boulevard de rest van de set afmaken, hetzij in mineur. Waar de sfeer voorheen laaiend was, was het enthousiasme en het goed gevoel toch wel een beetje weggevaagd. Ook ongepast was zijn oproep tot een wall-of-death ondanks dat hij eerder had gezegd dat dit niet zo'n goed idee was. De eerste dag van AMF eindigd met DJ PJ Sideburns iets later dan voorzien en wij houden het na Diablo Boulevard voor bekeken. Nog steeds met een ongemakkelijk wrang gevoel van het incident.

Door omstandigheden konden wij niet aanwezig zijn op de 2de dag maar in plaats daarvan hebben we een reeks indrukken gevraagd aan andere bezoekers. De security was nog steeds een heikel punt, met enkel dranghekken. En er werd melding gemaakt van nog een vechtpartij waarbij iemand tot bloedens toe geslagen en geschopt was. Verder zat de sfeer goed en de optredens werden meer dan gesmaakt. Kortom, ondanks de kinderziektes die ongetwijfeld ieder festival heeft moeten doormaken, was Antwerp Metal Fest nog steeds een zeer goed initiatief en de moeite waard om verder uit te denken. Met al die grote namen die het nu al heeft kunnen aantrekken, voorzie ik een mooie toekomst. Maar als er 1 ding is waaraan de organisatie echt moet werken is het de veiligheid aan het podium!