alt Hoewel het op 11 november  Wapenstilstand is, is deze dag niet door iedereen in alle sereniteit en rust gevierd. In elk geval toch niet in de TRIX.

Het mij verder onbekende Scars of the Sun  toont het duidelijk  dat ze blij zijn  met een aantal van hun helden op tournee te mogen gaan. Hun melancholische gothic rockliedjes klinken wel aanstekelijk en modern, maar blijven wanneer de lichten terug aangaan ook niet echt hangen.  Al te veel volk kun je aan het podium nog niet waarnemen.









alt


Dat vergaat het Lake of Tears al iets beter. Zij timmeren al vele jaren aan dezelfde wel als bv een Lacrirmas Profundere, maar om één of andere reden, lukt het hen alttijd net niet om een klasse hoger te gaan spelen.  De kwaliteit van de nummers is er anders wel. Veel opzienbarends hebben ze de laatste jaren niet uitgebracht, maar de nummers uit de tijd van toen  “when beer was cheap and  the women young” om het in hun eigen woorden te zeggen, klinken nog steeds lekker en fris.

alt

De volgende act is al lang opvullend voorprogramma meer. Het Finse Swallow the Sun staat al meer dan een decennium mee aan de top van de wat meer toegankelijkere variant van doom in goed gezelschap van Ghost Brigade en Katatonia.  Het zwaartepunt deze avond ligt bij de laatste 2 platen waarbij er slechts een enkele keer naar het verleden teruggekeken wordt.  Op veel interactie met hut publiek hoef je niet te rekenen, maar dat hoeft ook niet als je je gewoon laat meevoeren door hun haast poëtisch klinkende gitaarmuur.

alt















alt



Wat mij betreft was Moonspell de echte headliner van deze avond met Pain als een bizarre afterparty. Deze Portugese gothicmetalpioniers vieren dit jaar ook hun 20jarig jubileum waardoor deze tour niet enkel om de promotie draait van hun laatste schijf, de dubbelaar ‘Alpha Noir/Omega White’ maar eveneens een nostalgische trip down memory lane met de fans van het eerste uur.  Frontman, Fernando Ribeiro weet  hoe hij een entree moet maken: ditmaal komt hij op met een imposant, sinister uitziend  metalen masker dat hij  pas bij het tweede nummer  afneemt.  Eerst trakteren ze ons op enkele stevige nieuwtjes, waarna het tijd is om de spreekwoordelijke verjaardagskaarsjes uit te blazen. ”Vampria”, “Opium”, “Full Moon Madness”,.. alle klassiekers uit de eerste twee platen ‘Wolfheart en ‘Irreliguous’ worden met veel enthousiasme onthaald. Opvallende afwezigen zijn nummers van ‘Sin/Pecado’, de derde plaat en ‘The Butterfly Effect’.  Maar je moet natuurlijk ergens snoeien  tenzij je 3 uur op de bühne wil staan.  Na 2 decennia zit er duidelijk nog geen sleet op de draad.



Als headliner lijkt Pain, het industrialproject rond producer extraordinaire Peter Tätgren, een ietwat vreemde keuze voor deze avond. De vrolijke, poppy deuntjes staan in schier contrast tot de zwaarmoedige bombast die de vorige 4 acts gekenmerkt hebben.  Er lijkt ook ineens een heel ander publiek z’n weg nar het podium gevonden te hebben die duidelijk nog wel zin heeft in een feestje. De pompende gitaren en hakkende synths zwepen de menigte op tot een opgehitste, dansende massa. Tätgren in z’n dwangbuis en met een immer manisch kijkende blik, heeft er in elk geval plezier in  gehad dat de toeschouwers zo uit z’n handen eten.  

alt 















Back to Top