Naar aanleiding van hun nieuwste plaat’ A Map to All Our Failures'kreeg Darkview de kans om My Dying Bride persoonlijk te interviewen. Zo’n opportuniteit om een praatje te slaan met de ongeslagen grootmeesters van de deathdoom laten we natuurlijk niet liggen” Dus trok ondergetekende op een zonnige septembervoormiddag naar het gezellige AB café in Brussel.
Terwijl de rest van de AB hermetisch is afgesloten wegens een niet te verstoren repetitie van de bekende poprock act Nickleback, zit ik gezellig aan tafel een cappucino te drinken met zanger/poëet Aaron Stainthorpe en de bevallige bassiste, Lena Abé.
Het ijs is snel gebroken wanneer een kortgewiekte Aaron na het zien van m’n grijsgedragen ‘Turn Loose the Swans’ shirt zelf enthousiast over z’n eigen vintage Bathory tee verhaalt die Quorthon hem zelf nog opgestuurd heeft al die jaren geleden. “Die is zo vaalgrijs geworden en de stof zo dun dat je er haast los door kan zien, maar ik ben er nog steeds heel trots op. Enkel bij heel speciale gelegenheden haal ik die nog eens boven.”
Over naar de orde van de dag dan: de nieuwe plaat die gezien 2 toch behoorlijk recente releases met het symfonsiche drieluik ‘Evinta’ en de rauwe old school deathdoom van ‘The Barghest of Whitby’ vrij snel totstandgekomen is.
(Aaron)“Heel wat riffs hadden we al 2, 3 jaar liggen. We hebben er wel wat nieuwe aan toegevoegd, maar een hoop ervan was in onze ogen al redelijk oud. Voor jullie zijn ze allemaal nieuw, maar wij hebben ze al zo vaak gehoord. Vaak gebruiken we een goeie riff niet meteen, maar houden we die bij tot we een song hebben die erbij past. Sommige stukjes van die nieuwe plaat hadden net zo goed op ‘Barghest’ kunnen staan of omgekeerd. Het komt allemaal uit dezelfde pot.
Tegenwoordig is het zo makkeijk om je gitaar in een computer in te pluggen en op ‘record’ te duwen. Hamish en Andrew schrijven zo aan één stuk door. Eens per maand komen we dan samen en gooien ze al hun riffs op een harde schijf. Op die manier hebben we op elk moment gigabytes en gigabytes aan bruikbaar materiaal liggen. Het is bijna een luxeprobleem dat we soms niet weten wat eruit te pikken.
Vaak voelt het aan alsof je een puzzel aan het leggen bent. Je hoort een goed stukje en daar probeer je dan iets moois bij te passen. Dat is een heerlijke manier om te werken. Ook tijdens de opnames wordt er verder gecomponeerd. Meestal heb je het meeste wel klaar als je de studio intrekt, maar er zijn altijd wel wat grijze zones waar je niet zeker weet hoe je ze gaat opvullen. Je hebt bv wel een kop en een staart, maar aan dat middenstuk mist iets. Dan pakken de jongens gewoon hun gitaar ter hand en komen ze ter plekke met iets op de proppen.”
Je zou je bij zulke 2 extreem creatieve gitaristen gaan voorstellen of er nog plaats is voor inbreng van de overige bandleden?
(Aaron) “We dragen allemaal wel ons steentje bij maar zij doen het meeste. Hoewel ik dol ben op gitaarmuziek, kan ik het niet opbrengen om door stapels en stapels riffs te gaan snuisteren. Andrew en Hamish kennen die muziek zelf het beste en maken zelf eigenlijk al een keuze aan wat ze aan ons willen laten horen.
Wij helpen dan vooral bij de arrangementen en de kleine details, want soms zien zij door de bomen zelf het bos niet meer. Dat is dan onze bijdrage. Niemand houdt ook steevast vast aan iets. Je zal niet snel horen dat iemand halsstarrig weigert iets aan te passen. Er zijn geen ego’s die gestreeld moeten worden.”
Aaron’s stokpaardje zijn vanzelfsprekend de teksten. Komen die meestal voor of na de muziek?
(Aaron) “Dat kan in beide richtingen werken. Neem de tekst bv voor “A Tapestry Scorned” . Dat was een gedicht dat ik enkele jaren geleden al had geschreven. Bij het horen van de muziek moest ik daar spontaan aan denken. Voor die song had ik dus al de perfecte woorden klaar. Op dat moment wordt een gedicht ook een liedjestekst. Zoiets is echter een uitzondering. Meestal absorbeer ik de muziek en vloeit m’n inspiratie daaruit. Als je bijvoorbeeld een agressieve song hebt, dan hoort daar een agressieve tekst bij. Bij een somber nummer, zullen de woorden dat ook weerspiegelen.
Ik heb pagina’s en pagina’s van zinsnedes liggen die op zich niets betekenen tot ik ze op de juiste manier samenbreng. Het is als een zaadje dat groeit.
Af en toe heb ik de tekst al klaar op voorhand en put de band daaruit zelf ideeën om muziek voor te schrijven. Het is een flexibel, organisch schrijfproces waar we al meer dan 20 jaar aan vasthouden en het werkt.
Ik denk dat dat ook de reden is waarom we nog altijd samen zijn. Iedereen krijgt de kans om iets aan te leveren. Als je niet openstaat voor anderman’s ideeën , dan krijg je onvermijdelijk frustaties waar iemand ofwel ongelukkig van wordt of gewoon opstapt. We hebben de band indertijd opgericht om interessante muziek te maken en willen dat elk lid daar deel van uitmaakt. Lena brengt nu ook veel meer zelf aan en onze nieuweling Shaun zal dat ongetwijfeld eveneens gaan doen. Toen we de band startten, was hij nog maar slechts één jaar oud, dus is het wel logsich dat hij in het begin wat zenuwachtigen aarzelend is, maar dat loopt wel los.
Als je bij eender welk van onze nummers kijkt, ga je daar nooit, geschreven door Stainthope, Glencross, Craig of zoiets zien, maar altijd My Dying Bride. Het is geen werk van individuen, maar van een band die samen aan iets werkt.”
Was het moeilijk voor jou, Lena om je draai te vinden binnen de band?
(Lena) “Ik kwam erbij na de opnames van ‘A Line of Deathless Kings” en je kan als nieuwkomer bij een gresepecteerde band als de deze niet zomaar binnen komen walsen met je eigen persoonlijke visie en ideeën. Je moet eerst hun respect verdienen. Mettertijd groeit dat zelfvertrouwen en durf je wel met eigen materiaal naar voren komen. De jongens zijn daar ook altijd heel ontvankelijk voor geweest.”
Aaron werpt er even tussen dat Lena ook in een andere band (Severed Heaven) speelt waar ze de rol van gitariste op zich neemt. En dat hij het best zou zien zitten als ze haar eigen riffs zou voorstellen. Met een droog , Brits lachje grapt hij erbij dat Andrew en Hamish dat misschien anders zouden zien . “K heb er alle vertrouwen in dat we ooit wel te zien gaan krijgen”, met een kipoog voegt hij er dan nog aan toe “ en dan gooien we ze daarna weg natuurlijk. “
Kan je dat nog combineren om in 2 bands tegelijk te zitten?
(Lena) “Dat lukt wel, veel vrije tijd heb ik natuurlijk niet meer over daarbuiten, maar zo druk is het met Severed Heaven nu ook niet. Daar speel ik bizar genoeg gitaar, maar toen liet MDB me weten dat ze een bassist zochten. Soms is dat wel verwarrend. Ik heb thuis een bas met 5 snaren en een gitaar met 7 snaren. Af en toe raak ik bij het stemmen dan al eens in de knoop.”
Hebben ze jou gevraagd om erbij te komen of heb je jezelf aangeboden?
“Zij hebben mij gevraagd. Ik was al enkele jaren met hen bevriend toen Adrian besliste om uit de band te stappen. Ze moesten 8 weken later een reeks concerten doen en hadden dus dringend nood aan een vervanger. Samen met enkele anderen deed ik een auditie en de rest is geschiedienis.”
Een paar maanden terug stonden jullie terug op de bühne in de Marquee van Graspop. Het is haast een traditie aan het worden.
(Aaron) “Ik weet het. We waren er gisterenavond nog over bezig. Dat festival is net als onze tour manager Deborah zo goed georganiseerd dat er eigenlijk geen straffe verhalen over te vertellen zijn. We pakten onze spullen, stapten op de tourbus, staken vervolgens het kanaal over, deden het optreden en gingen terug naar huis. Dat was het. Het publiek was natuurlijk geweldig, maar verder is er niets opzienbarends gebeurd. Bijna saai, zou je zeggen.
Ik denk dat we daar al meer gespeeld hebben dan eender welke andere band. Ik ging ervan uit dat we daar vier, vijf keer al op het podium gestaan hebben, maar het bleek al onze 8ste keer te zijn. We spelen daar gemiddeld om de 2 jaar dus dat wil zeggen dat we daar al 16 jaar komen. Vroeger was het natuurlijk veel kleiner, nu is het tot een massagebeuren uitgegroeid.
We zijn ook al jaren bevriend met Bob. Lang geleden speelden we een keer in Vosselaar toen de stroom uitviel tijdens’ The Thrash of Naked Limbs’. Toen de stroom weer aanging, speelden we tot op de noot gewoon verder waar we opgehouden waren. Ondertussen was het eigenlijk heel gezellig, met kaarslicht een babbeltje slaan met de fans.
In december starten we dan een clubtour ter promotie van de nieuwe plaat. Dat geeft ons de kans om ook wat langere sets te spelen dan waar je op een festival de kans toe krijgt. De gaan een stuk of acht optredens doen van telkens anderhalf uur. We hopen daarin een drie, viertal nieuwe nummers in te passen. Dat betekent natuurlijk wel dat je een aantal oudere nummers eruit moet kieperen. Meestal kijken we dan naar de setlist van vorig jaar en schrapppen we die songs. Zo krijgt het publiek toch telkens wat anders te horen. “The Cry of Mankind” zullen we altijd wel blijven spelen omdat de fans daar zo dol op zijn . “Barghest” daarentegen zal er waarschijnlijk wel niet bijzitten omdat dit gewoon weg te lang is. Als je dat nummer toevallig niet leuk vind, kan je evengoed even naar huis om koffie te drinken.”
Zijn er songs die jullie nog nooit gespeeld hebben?
(Aaron) “Zeker. Ik heb altijd al “ A Doomed Lover” willen spelen, maar volgens Hamish staan daar drie gitaren op wat technisch gezien op de bühne een beetje moeilijk wordt. Misschien met Lena op gitaar en Shaun op bas. Ik zie alvast het wel zitten.
Toen we geen violist meer hadden, vielen die nummers meestal uit de boot tenzij die partijen op de synth nagebootst werden, maar dat is weliswaar toch niet hetzelfde. Nu staan die nummers uiteraard wel weer op de lijst.”
Hoe is Shaun erbij gekomen?
(Lena) Shaun is al sinds jaar en dag een maat van onze oude drummer en een grote fan van onze muziek. Na Katie moesten heel snel haar plaats invullen en zo is hij erbij gekomen. Het is ook een hele vriendelijke jongen.”
(Aaron)”Hij lijkt op een jong meisje. Ik zou dit eigenlijk niet mogen vertellen, maar ik kan het niet laten. We waren een keer op het vliegveld bij de security check. Daar wordt je dan al naargelang je mannelijk of vrouwelijk bent door een agent van hetzelfde geslacht behandeld. Bij Shaun keken de twee beambten elkaar maar vertwijfeld aan en vroegen hem voor de zekerheid of hij een jongen of een meisje was.”
Om nog even stil te staan bij de vorige 2 platen. Hoe is “The Barghest of Whitby” totstandgekomen aangezien die toch heel sterk teruggrijpt op jullie oude deathdoomdagen?
(Lena) “Dat is een heel apart verhaal. We waren aan drie aparte songs bezig voor een EP. Het vloeide daarentegen zo mooi in elkaar over dat we ze allemaal aan elkaar smeedden. Het werd ook op een heel ouderwetse manier opgenomen zonder direct in de computer in te pluggen. Daardoor klinkt het ook heel rauw. Het is het heftigste wat we al in een hele poos gedaan hebben.
(Aaron) We waren ook even in de verleiding om de nieuwe plaat op dezelfde manier op te nemen, lekker rauw en smerig. Maar de songs waren in feite te goed om ze te verloren te laten gaan in een slechte productie. Ik was zelf min of meer verbaasd dat’Barghest’ zo’n positieve reacties kreeg, want het klokt toch maar mooi af op een half uur. Maar voor velen leek dat half uur echter zo voorbij te zijn. Te lange nummers kunnen zichzelf zo nodeloos voortslepen en saai worden.”
Hoe kijken jullie terug op het Evinta-avontuur?
(Aaron) “Ik vind dat nog steeds geweldig. Meestal geeft men bij dergelijke symfonische experimenten gewoon de nummers in kwestie aan een orkest en daarmee basta. Een orchestrale coverversie bij wijze van spreken. Dat was helemaal niet wat wij wilden. We haalden onze liedjes volledig uiteen, haalden de beste stukjes eruit en voegden die dan op een geheel nieuwe wijze terug samen. Zo krijg je een riff uit “Turn Loose The Swans” samen met één uit “Erotic Literature” , maar in een volledig nieuw arrangement en met nieuwe teksten. Zelfs de Britse kranten waren er vol lof over. Ik zou het niet onmiddellijk in de auto opzetten, maar thuis met de lichten gedempt, klinkt het als een soundtrack. Binnen enkele jaren willen we dit nog eens doen met al het nieuwe materiaal. We houden dat nu bij het schrijven ook al in het achterhoofd. We zijn er echt heel trots op. Het is op en top My Dying Bride, met dezelfde passie en de emotie, maar op een heel andere manier gebracht.”
