Na bijna een decennium van het toneel te zijn verdwenen, besloot
oud-Asphyxgitarist Eric Daniels om samen met z’n oude bandmakkers, Martin van Drunen en Bob Bagchus, opnieuw een ouderwets doom death project uit de grond te stampen, een ode aan de vervlogen tijden van de de jaren negentig. De Grand Supreme Blood Court ging in sessie.
Hoe zijn jullie op het idee gekomen om Grand Supreme Blood Court te lanceren?
Het oorspronkelijke idee was om een project te gaan doen onder de naam The Company Of Undertakers. De reden waarom er van dat project nooit iets concreet is geworden was het drukke schema en de verplichtingen van iedereen in het project. Sommige riffs en stukken bleven liggen en werden amper opgepikt. De afstand dat we van elkaar wonen was ook niet echt bevorderlijk. Na verloop van tijd hebben Bob, Martin en ik het materiaal dat we hadden echter nog eens doorgenomen en hebben we in de oefenruimte twee nummers helemaal afgewerkt. De basis was daarmee gelegd. Omdat het project daarna min of meer in de ijskast werd gestoken vanwege de drukke schema’s en verplichtingen van iedereen stelde Martin een nieuwe bandnaam voor, evenals het idee om er een nieuwe en voltallige band van te maken. En zodoende was Grand Supreme Blood Court geboren. De twee nummers die we al hadden hebben we behouden en we zijn van daaruit verder gegaan nadat we aan Alwin en Theo hadden gevraagd om de line-up van Grand Supreme Blood te vervolledigen.” Tegenslagen in die zin van opnemen en het hele proces zijn er niet geweest, dit album is op de meest profesionele manier in elkaar gezet. Dat het echter wat langer duurde dan was gepland, ja dat is soms inspelen op de wijzigingen die op het pad komen. Uiteindelijk is de schijf er en we zijn er verdomd happy mee. De bandnaam is ontstaan door een samenvoeging van de Grand Jury en het Supreme Court. Het concept is afkomstig van de bloedrechtbank welke echt bestaan heeft en nog bestaat. Gemarteld worden tijdens de uitspraak, bruut en hard.
De vergelijking met Asphyx ligt natuurlijk voor de hand, aangezien het diezelfde rauwe aanpak heeft, hoewel Asphys toch iets doomiër voor de dag komt waar de deze toch vooral lekker scheurt.
Ja de vergelijking, ach weet je het is wel te begrijpen, gezien de line-up, echter mijn mening is dat als je de poppetjes met de namen weglaat en puur naar de muziek oordeelt er zeer zeker dikke vette verschillen zijn. Men mag het zelf bepalen, wij zijn daar vanaf het begin al zodanig mee bezig geweest dat GSBC een band op zichzelf is, wij varen onze koers, de andere bands hun koers, uiteindelijk is het een win win situatie, death metal in zijn puurste vorm met deze releases van deze bands, voor de fans lijkt het mij smullen. Uiteindelijk is het de muziek die spreekt, erover praten, analyseren is gewoonweg niet de manier een band af te rekenen. Natuurlijk zeikers en zwartkijkers blijf je houden, dat zit in die natuur van die mensen, who the fuck cares zeggen wij dan, als de fans ons tof vinden en ervoor gaan, krijgen ze van ons wat ze willen. Dat is de gedachte, zo is het en zo zal het blijven. GSBC heeft een andere aanpak qua componeren, de songs in elkaar zetten, de harmonie-lijnen van de 2 gitaren, en op een zo bruut mogelijke manier, simplistisch geen technisch gedoe, in your face, ect ect. Ik ga dat verschil met de andere 2 bands niet uitleggen, ben geen verantwoording schuldig, het is de muziek die oordeelt, that’s it. De vergelijking is wellicht qua line-up te begrijpen, qua muziek maken we inderdaad enig verschil. Het is ook nooit de bedoeling geweest vanaf het begin van GSBC een glimp op te vangen naar Asphyx toe, het zijn gewoonweg twee verschillende bands.
Zag iedereen het onmiddellijk zitten om nog een nieuwe band op te richten waarin grotendeels dezelfde muzikanten zitten?
Ja, zonder enige twijfel, het hele gebeuren is geboren uit pure vriendschap, dat was de basis, en ook omdat we elkaar als persoon goed kennen, dat we allemaal hetzelfde voelen voor deze muziek mag duidelijk zijn. Dezelfde passie delen, lol maken en de brute doom/death spelen, dat hadden we voor ogen, ook de platenmaatschappij CMR zag het helemaal zitten, sterker nog ze zijn ontzettend blij met deze band, en wij met hun. Dat er mensen over zeuren, zeiken en zwartkijken is hun probleem, voor ons telt, het verkondigen van de ware traditionele doom death metal.
Hoewel Nederand nu terug een aantal goeie deathmetalbands telt, lijkt er afgaande op de inteelt tussen Asphyx, Hail of Bullets en nu Grand Supreme Bloodcourt, toch een gebrek aan goeie deathmetalmuzikanten te zijn of zie ik dat verkeerd?
Dat zie je inderdaad verkeerd. Nederland telt goede muzikanten, de scene is sterk vertegenwoordigd internationaal en nationaal. Deze zogenaamde inteelt is gewoonweg het resultaat dat we samen willen spelen, goeie vrienden zijn, en de neuzen één kant op wijzen. Dat is de ware reden en niet het gebrek aan goede muzikanten. Voor mij persoonlijk voelt het als een thuiskomst weer met mijn vrienden te spelen die ik zie als familie. Deze beweegredenen kan niemand tegenhouden.
Sinds ‘On the Wings of Inferno’ is het opvallend stil geworden rond jou? Waar heb je je het laatste decennium mee bezig gehouden?
Ik ben me gaan concentreren op andere zaken in mijn leven. Het maken van muziek heb ik toen helemaal naar achteren geschoven en op een gegeven moment had ik helemaal geen zin of motivatie meer om gitaar te spelen of om te werken aan nieuwe nummers. Ik had op een gegeven moment ook niet meer het gevoel dat ik muzikant was. Ik heb toen depressies gehad, evenals een verslaving aan slaappillen. Die periode was een zeer zwarte periode in mijn leven. Ik realiseerde toen niet dat muziek maken bij mij hoort en dat muziek maken me een voldoening geeft die ik gewoonweg nodig heb. Dat is achteraf pas gebleken. Ik hield mij toen vooral met andere dingen bezig zoals mijn familieleven, fietsen en veel bewegen. Ik kreeg eveneens antidepressiva voorgeschreven maar ik heb die nooit gebruikt. Ik heb dat weliswaar geprobeerd maar ik heb gewoonweg alles terug uitgekotst en nadien weggegooid. Die rommel haalt de dynamiek uit je gevoel en je leven, je wordt daar naar mijn mening echt niet beter van. Toen het slecht met mij ging is Bob de enigste persoon geweest uit de metalwereld die begaan met me was. Ik koester dat enorm en ik ben hem daar nog steeds ontzettend dankbaar voor. Net daarom voelt het ook weer zo goed om samen muziek te maken. Het voelt aan als een soort van thuiskomen, ook met de andere kerels in de band trouwens. Ik heb me na die moeilijke jaren er terug bovenop geknokt, realiserend dat het gewoon zo niet langer kon. Achteraf gezien heb ik dit gewoonweg mee moeten maken.
Had je nog veel contact met je ex-Asphyx colllega’s?
In die negen jaar heb ik altijd contact gehad met Bob en Martin, hetzij niet zo innig en intensief als voorheen, we waren vrienden en zijn dat nog steeds. Het weer samenspelen ervaar ik zoals ik al eerder zei als een thuiskomst, het voelt veilig en vertrouwd, en dat is voor mij het belangrijkste.
Wat was de reden dat je er indertijd mee bent opgehouden?
Voor mij was de reden om te stoppen dat ik Asphyx in die periode niet meer kon combineren met mijn werk. Ik moest een keuze maken: ik moest me ofwel concentreren op muziek, ofwel op mijn baan. Ik heb daar toen goed over nagedacht en ik heb toen voor mijn werk gekozen. De populariteit van death metal was destijds flink aan het afnemen, de opkomst van het publiek tijdens optredens was stukken minder en daardoor had ik ook gewoonweg minder motivatie om door te gaan. Een vast inkomen is gewoonweg belangrijk om van te leven en die zekerheid had ik toen niet. Ik heb daar veel mensen door teleurgesteld, ook Bob en Wannes die allebei destijds in Asphyx zaten. Muziek maken heeft alles te maken met gevoel en dat moet gewoon goed zitten. Ik ben niet het type persoon dat ongemotiveerd aan een job kan beginnen of op die manier door kan gaan. Vroeg of laat loop ik dan tegen een muur en bedenk dan dat het zo niet verder kan.
Vanwaar die interesse om terug muziek en dan met name old school death metal te gaan spelen.
In die negen jaar dat ik afwezig was als muzikant, voelde het goed de gitaar weer op te pakken, gewoon voor mijzelf, ik had er zin in, de uitdaging in eerste instantie met mezelf weer aan te gaan. Ik merkte dat ik muziek maken gewoon nodig heb in mijn leven, naast een drukke baan, de sleur doorbrekend. Zie het als een plant die water nodig heeft, zonder dat, gaat het dood, daarom voelde het geweldig en zodanig dat ik plannen begon te maken, denkend erover, uiteindelijk is GSBC het resultaat geworden, en ben blij van deze band deel uit te maken. De interesse voor de traditionele death metal is gewoonweg het feit dat ik nog steeds denk qua componeren vanuit die tijd dat death metal aan het opkomen was, of nog amper bestond, het zit in mij en is erin blijven zitten.
Het zou best grappig zijn om de hele rechtbanksfeer ook live neer te zitten met jullie in rechtersgewaden met pruik en Martin met hamer in de hand achter de balie? Enige plannen in die richting of toch maar normaal doen?
Nee, dat zou te ver gaan, we zijn geen carnavals-vereniging, daarvoor zijn wij niet Limburgs genoeg, haha… Het blijft natuurlijk death metal…als podium act, gewoon normaal en rossen tot het extreme dat is wat te verwachten, een goeie live-show met een goed geluid, en dat is geen probleem, we hebben daarvoor mensen die hun vak verstaan. To the bone, met hart en ziel !!!
Hebben jullie verder nog wijze woorden voor de Darkviewlezer?
Momenteel hebben we 3 shows geboekt staan: 1 dec – Ingolstadt, 14 dec – Eindhoven Metal Meeting en 5 januari – Hedon Zwolle. We ontzettend veel zin hebben onze muziek live te verkondigen. Naar onze fans…stay brutal ! we sentence you to…death metal !! YOU rule !!!
