Enkele uurtjes voor  de band de bühne op moet in de Antwerpse Trix, strikten we de goed geluimde frontman, Fernando Ribeiro en drummer Miguel Gaspar nog snel even voor een gesprekje backstage.

Wat mogen we vanavond verwachten?

‘We proberen de set elke avond een beetje aan te passen We zijn al twintig jaar bezig en de mensen verwachten daar in de show iets van terug te vinden. We zullen nooit enkel iets spelen van de laatste 2 platen of zo, maar proberen telkens een totaalbeeld van Moonspell neer te zetten met een uitgebalanceerde mix tussen oud en nieuw.  Mis m’n intro ook zeker niet. Meer kan ik je er niet over zeggen.

Jullie land is altijd goed voor ons geweest. We hebben hier sinds 1995 al zeer veel mogen spelen en kijken er altijd zeer naar uit om hier op te treden omdat de respons van het publiek altijd bijzonder enthousiast is.’ (voor een uitgebreid verslag van het  Into Darkness festival zelf, verwijs ik graag naar onze concertsectie. red.)

‘Omega Noir’ is nu al een tijdje uit. Hoe kijk je erop terug nu het zowel bij jullie als de fans de tijd heeft gehad om te bezinken?

‘We zijn er nog steeds heel tevreden mee . Het was een nieuwe stap in onze loopbaan. Niet zozeer muzikaal, maar eerder doordat het bv een dubbelplaat was. Het is een groeier, vooral het ‘Omega White’luik. Het verraste ons enigsszins dat het meest populaire livenummer “Em Nome do Medo” is, dat volledig in het Portugees gezongen wordt. We hebben van in het begin al wel stukjes van onze moedertaal in de nummers verwerkt, maar nooit een volledig nummer.

De verkoop valt ook heel goed mee en we zijn tot de volgende zomer volgeboekt. Sinds 2007 al loopt het heel de tijd vlot op wieltjes. Daar moet je daarentegen wel voor werken.’ 

Het was een gedurfde stap om in deze tijden een dubbelaar uit te brengen?

‘Ik  probeer zoiets altijd vanuit een fanperspectief te zien. Wat zou ik als fan nu echt cool vinden? De wisselwerking tussen de 2 uitersten, tussen het zware en zachte, hebben altijd het hart gevormd van ons geluid, maar we hadden tot dan toe nog nooit de kans gehad om ze beide in hun geheel te laten ontplooien.’

Vaak kiezen doorgewinterde bands zoals jullie juist voor de omgekeerde route door hun volledige oeuvre in één plaat te proberen synthetiseren?

‘Het was oorspronkelijk helemaal niet zo bedoeld, maar is eerder gaandeweg zo gegroeid. Ik hou er ook wel van dat de meningen erover wat verdeeld zijn. Sommigen houden het liever op de mix van de stijlen zoals bv bij ‘Night Eternal’, maar dat houdt het juist spannend.  Indien het geen discussie od controverse veroorzaakt, is die muziek meestal geen lang leven beschoren. Het zou veel erger  geweest zijn, mocht  het iedereen onverschillig hebben gelaten. Dat geldt ook binnen een band. Al te veel consensus is voor niemand goed. Gelukkig is dat bij Moonspell geen probleem. Ik ben er vast van overtuigd dat dat ook een van de redenen is dat we nog zo’n solide, hechte groep zijn.’ 

Wat ligt er nog in de toekomst? Heb je al een idee waar je hierna naartoe wil?

‘Tours zijn daar ideaal voor, dan hebben we tijd om dit samen over te bepraten. Dat is één van mn favoriete momenten in het proces: de leegte is die je de ruimte geeft om ideeën over weer en weer te gooien. Het geeft ons eveneens veel inspiratie om gewoon met fans en andere bands te praten en te voelen wat er leeft. Het zal iets meer de mystieke, magische kant opgaan, met veel nadruk op de keyboards.’

Wat is jullie favoriete plaat?

‘Dat is altijd een moeilijke vraag. Met elke plaat heb ik wel iets. Ik zou zeggen ‘Irreligious’. Niet omdat ik dat onze beste plaat vind, maar het heeft de bal wel aan het rollen gebracht. Het was de goeie plaat op juiste moment, iets waar mensen op aan het wachten waren. We waren toen een snel jonge snaken zonder geld, hoewel we 80 000 CDs in Duitsland verkochten. Maar we hebben daar heel veel goeie herinneringen aan zoals de tour met Type O Negative.

Op de tweede plaats zet ik dan ‘Memorial’ omdat dat album ons enigszins terug op het muzikale landschap plaatste. ‘

Voor een Portugese band was het ook niet makkelijk om internationaal door te breken?

‘Dat is het nog steeds niet hoor. Er is veel talent, daar is geen gebrek aan. Het is eerder een kwestie van iets te creeëren dat een eigen identiteit heeft zoals wij destijds deden met ‘Wolfheart’. Je moet ook zelf durven de deur open te maken, bij wijze van spreken. Veel bands denken nog steeds dat de deur vanzelf voor hen open zal gaan. Zo werkt het natuurlijk niet.

Vaak verdelen muzikanten hun aandacht ook teveel over verschillende projecten. Ze zitten dan in vijf groepjes uit de meest uiteenlopende subgenres waarvan ze dan hopen dat er één aanslaat. Wij hebben onze aandacht altijd op Moonspell gericht en enkel en alleen daarop.’

Wat was voor jullie de moeilijkste periode. Was dat voor ‘Memorial’?

‘Het was moeilijk omdat we na ‘The Butterfly Effect’ iets minder in de kijker stonden, maar als je dat in perspectief zet, waren dat eigenlijk best nog goeie tijden hoor. We zijn bv nog op tour gegaan met Kreator. Als je al zolang meegaat zijn er up en downs.  De goeie oude gothic metal zoals wij die maakten, was toen ook minder populair.  Rechttoe rechtaan heavy metal en onversneden black deden het vooral goed.  Een album, zoals ‘The Antidote’ wordt nu pas door velen herontdekt.  Sinds ‘Memorial’ is het in feite terug goed beginnen lopen. Nu zitten we in een ideale sutiatie, de beste die je als band maar kan bedenken.’

Fernando, je bent is ook pas vader geworden, een grote vera    ndering in je leven als rocker?

Het heeft vanzelfsprekend een grote invloed gehad op m’n leven, maar ik geloof eigenlijk dat muzikanten, zoals ik en m’n vrouw, het in bepaalde opzichten makkelijker hebben in hun ouderrol aangezien wij het ook vaak met weinig slaap moeten doen, haha.  Je leert ook terug om even niet in het middelpunt van de belangstelling te staan, wat je al wel eens durft vergeten als je zo vaak op de planken staat. Miguel is trouwens de peetvader.’

www.facebook.com/moonspellband

foto's: Nancy DS