Tussen de regenbuien door zit ik in het gezellige AB café te Brussel aan tafel met Dani Filth, frontman van de enfants terribles van de Britse black metal Cradle of Filth. Aanleiding voor onze babbel is hun tiende plaat, ‘The Manticore and Other Horrors’.
Ditmaal hebben jullie niet gekozen om een heel concert uit te werken zoals bij de vorige 2 platen het gaval was rond massamoordenaar Gilles de Rais en de mythologische eerste vrouw van Adam, Lilith.
We willen niet al te voorspelbaar zijn. Na ‘Godspeed’ waren we in feite al niet meer van plan om terug een conceptalbum te maken. Met ‘Darkly’ is dat dan weliswaar anders toch uitgedraaid. De titel zelf geeft de opzet al: ‘The Manticore and Other Horrors”. Het gaat niet over één specifiek verhaal. Ik denk deze formule ook wat ademruimte binnen de band
vrijgemaakt heeft. Er kruipt immers zoveel tijd in om echt een goeie conceptplaat uit te werken. Iedereen moet ten allen tijde over het geheel waken. Je kan bv niet aan de volgorde van de nummers gaan prutsen. Tenzij we een plaat over tijdsreizen zouden maken, dan zou het misschien wel kunnen. Dat laatste mag je schrappen hoor.
Ik heb overigens net een zijproject afgewerkt met enkele mensen van Anthrax, Gorgoroth en Enslaved, genaamd Temple of the Black Moon. Hoewel we nog niets opgenomen hebben, hebben we al 13 nummers klaar. In muzikaal opzicht heeft het weinig gemeen met Cradle, maar het zijn eveneens stuk voor stuk op zichzelf staande liedjes met hun eigen identiteit en dat spreekt me op dit moment wel aan.
Kom jij dan met ideëen af waar Paul mee aan de slag gaat of hoe gaan jullie juist te werk.
Nee, het is juist het omgekeerde. Hoofdzakelijk hebben Paul en Martin de muziek samen geschreven. Martin is immers niet alleen een fantastische drummer, hij is ook zeer bedreven in de orchestratie en heeft de plaat eveneens bezaaid met allerlei rare geluidseffecten. Ik houd m’n hart vast mocht Martin ook nog leren zingen want dan kunnen ze net zo goed de plaat zonder mij maken.
Vaak geeft die muziek zelf me dan een beeld waar het over gaat gaan. “The Manticore” bv riep een bepaalde sfeer bij me op die al suggereerde in welke richting het nummer zou uitgaan. Zo was het met de meeste nummers in feite.
Dave Pybus, die lange tijd bassist is geweest bij jullie, is recentelijk ook opgestapt. Wat is er gebeurd?
Hij kreeg de kans om in te vallen bij Prong waar hij gigantsiche fan van is en ook binnen dat trio een iets prominentere plaats kon innemen. Dat was een opportuniteit die hij niet wilde laten liggen. Die tour lag wel vlak in onze opnameperiode, dus moesten er keuzes gemaakt worden en zijn we op vriendschappelijike wijze uiteen gegaan. Hij werd dan vervangen door een kennis van iemand in de studio, een jonge Schot met -geloof het of niet-de naam Danniel Firth. Hij heeft een gelijkaardige stijl als Dave maar net een tikkeltje agressiever. We hebben et een kleine en een grote show met hem gedaan en die heeft hij cum laude doorstaan.
Je bent behoorlijk belezen in occulte zaken allerhande. Zo heb je een drietal jaar geleden, de ‘Gospel of Filth’ samen geschreven met Gavin Baddely’. Valt het je makkelijk om uit die materie inspiratie te putten.
Echt makkelijk niet noodzakelijk. Het mag nooit te makkelijk gaan, Als je iets wil verwezelijken dat de tand des tijds moet doorstaan, moet je er toch de nodige moeite voor doen. Aan de andere kant is het opnameproces zelf wel heel relaxt gegaan. Juist omdat er vanuit de platenmaatschappij geen druk was om iets op te leveren, is het vlotjes en snel verlopen.
Verder haal ik m’n inspiratie zowat overal vandaan: uit boeken, films of gewoon iets dat ik meemaak. Het gebeurt zelden dat ik nog door één enkel iets van m’n sokken geblazen wordt, meestal is het een samenraapsel van verschillende ideeën.
Overlaatst sprak met Aaron van My Dying Bride hierover en hij houdt stapels en stapels papieren bij waar hier een daar een onsamenhangende zinsnede in staat die hij dan samenbrengt to een liedjesteskt. Werk je op dezelfde manier?
Soms wel. Enerzijds houd ik een boel bij op m’n laptop, allemaal mooi geordend in verschillende folders, maar ik heb ook een ouderwets schrift waar ik geregeld in kribbel. Heel chaotisch en rommelig zonder enige samenhang. Soms schrijf ik er iets in en dan vind ik dat pas jaren later toevallig terug. Het lijkt de Necronomicon wel: boordevol met allerlei rare, obscure spreuken.
Tegenwoordig kan je niet meer om vampieren om. Toen jullie daar meer dan twintig jaar geleden meer begonnen, was het wel anders.
Ja, nu zit het ingebakken in de tienercultuur met Twilight en al die Amerikaanse sitcoms waar op z’n minst één vampier in rondloopt. Tot op zekere hoogte zit dat ook in deze plaat er weer in met songs zoals “Illicitus” en “Pallid Reflection” die een vampirische ondertoon hebben hoewel ik het woord zelf nooit in m’n mond neem. Ik laat het liefst zoveel mogelijk over aan de verbeelding zelf. Zo zou je “Illicitus” als een vervolg kunnen beschouwen op “Gabrielle”. Je kan op het je eigen manier interpreteren. “The Manticore” is een ander voorbeeld. Je kan er zoveel in lezen als je zelf wil. In de eerste plaats heb je het mythologische dier, maar het is eveneens een slecht voorteken of een symbool voor hebzucht. In de negentiende eeuw was het een metafoor voor de onderdrukking van de Indische kolonies door het Britse Imperium. Het traditionele beeld van de statige leeuw kreeg de tong van een gifslang en de staart van een schorpioen.
Ik probeer in die gelaagdheid wel niet in te overdrijven. Zeker op deze plaat zou dat niet passen Je hebt immers een heel vet, zeer direct gitaargeluid dat tegelijk ook heel natuurlijk klinkt. Alles is vaak in één keer opgenomen in plaats van het in stukken te hakken en dan digitaal weer aan elkaar plakken. Met de zang is het op dezelfde manier verlopen. Je neemt alles wel vier tot vijf keer op, maar integraal zonder er teveel bijsnijwerk. Op die manier laat je ook een hoop overbodige tierlantijntjes weg. Er zit natuurlijk heel wat orchestratie in, maar enkel waar het nodig is.
We zijn er vrij spaarzaam mee omgegaan. Ik gebruik het woord punk niet graag, maar er zit daar zeker een element van in, of op z’n minst toch diezelfde attitude. Net als een tikje NWOBHM . Dat komt volgens mij omdat we veel met analoge apparatuur gewerkt hebben in plaats van met digitale.
Daar is nog een leuk verhaal aan. Ik heb o.a. een versterker gebruikt uit een oude duikboot van de Britse marine. Zoiets maken ze gewoon niet meer nu, dat zou veel te duur zijn. Zelfs de knoppen waren uit titanium vervaardigd. De bediening ervan was doodeenvoudig, maar het resultaat was werkelijk verbluffend.
In zekere zin zou je ‘Manticore’ als een tegenreactie kunnen zien op jullie voorgaande plaat ‘Midnight in the Labyrinth’ dat een symfonische orchastrale herwerking was van enkele Cradleklassiekers.
Precies. Dat album is vaak misbegrepen geweest door de pers alsof het geen echte Cradle plaat zou zijn. Dit is iets dat we puur voor de fans gedaan hebben. Er zijn er ook maar amper 15.000 van gemaakt die ook allemaal al de deur uit zijn. Het was geen voorbode over de richting die Cradle zou uitslaan. Eerder het tegenovergestelde, nu we dat uit ons systeem hebben. Aan de andere kant, zullen veel fans het wel waarderen denk ik dat er ditmaal opnieuw een uitgebreide orchestrale intro en outro bijzit, zoals vroeger.
We hebben ook 2 extra nummers opgenomen die op de beperkte oplage zullen bijzitten. Het zijn geen overblijfsels, maar het label wou 2 extra nummers waarvan er een nogal thrashy is geworden, in de stijl van Exodus. De speciale oplage komt tegelijk met de reguliere uit en zal nog extra artwork bevatten.
Dat artwork is overigens nog maar net af, van gisteren om precies te zijn. Het heeft er even niet goed uitgezien omdat de artiest in kwestie blijkbaar toch niet echt mee was met wat wij voor ogen hadden. Nu is het heel divers geworden met werk van 3 verschillende kunstenaars. Voorlopig is één ervan nog behoorlijk pissig op ons, maar die draait wel bij over een paar maanden wanneer hij beseft dat het er nu echt wel geweldig uitziet. Dan vergeet hij wel snel hoezeer we op zijn kap gezeten hebben. Het gaat om zijn reputatie immers ook.
Je bent nu al meer dan twintig jaar met Cradle bezig waarbij jij het enige standvastige lid bent geweest. Hoe kijk je daarop terug?
Je had toen in die beginjaren een hele interessante scene die muzikaal toch onderling heel sterk van elkaar verschilde: My Dying Bride, Anathema, Paradise Lost en een paar minder bekenden zoals Chorus of Ruin en Decomposed. We bleken ook alemaal in dezelfde studio op te nemen: Academy Studios. Het was een magische tijd. Black metal begon toen ook net op te komen.
Ik kan er ook alleen maar hartelijk om lachen nu wanneer één of andere idioot me komt vertellen dat we geen echte black metal spelen en sellouts zijn. We waren er vanaf het begin al bij terwijl dat kereltje waarschijnlijk niet eens twaalf jaar was toen.
We waren dol op die nieuwe, Scandinavische lichting die net dat tikkeltje melodie en sfeer meer had dan bij death metal. Toen klonk elke band ook anders, terwijl het nu toch wat eenheidsworst geworden is.
Gitarist Paul Allender passeert ons even waarbij Dani vraagt of ie naar de platenwinkel 3 huizen verder op zoek is. Koopt de enthousiaste frontman zelf nog veel platen?
Niet echt. De laatste drie die ik gekocht heb zijn de soundtrack van The Dark Knight Rises, de laatste Cannibal Corpse en de jubileumuitgave van Angelwitch. 3 volledig verschillende schijven. Ik ben helemaal geen verzamelaar van CDs. Horrorfilms, dat is een ander paar mouwen.
Over films gesproken. Ga je ooit nog iets doen in de stijl van ‘Cradle of Fear’?
We waren van plan om er een vervolg op te maken. De eerste werd volledig door ons gefinancierd, maar als je tegenwoordig een film wil maken, kost dat gigantisch veel. Zelfs de spotgoedkoopste loopt als snel op tot een miljoen pond. Bij de vorige werkten heel wat mensen tussen andere opdrachten door gratis voor ons. Achteraf hebben we hen gelukkig wel kunnen terugbetalen. Met een mogelijk vervolg zouden we het veel grootser willen aanpakken, maar daar vind je simpelweg het geld niet voor.
Een van m’n beste vrienden heeft toevallig wel net z’n eigen filmstudio opgericht. Hij is de kleinzoon van Douglas Fairbanks jr, één van de uitvinders van Hollywood zeg maar. Hij heeft net de rechten op z’n grootvader’s naam herwonnen en gaat ook enkele horrorfilms maken. Dus we zien wel wat er komt.
